Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Non risu potius quam oratione eiciendum?

Cur id non ita fit? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nemo igitur esse beatus potest. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Ecce aliud simile dissimile. Praeclare hoc quidem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Oratio me istius philosophi non offendit;

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quid est enim aliud esse versutum? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Sullae consulatum? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? In schola desinis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?