Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quae tandem ista ratio est? Duo Reges: constructio interrete. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Bork Idemne, quod iucunde? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Zenonem roges; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Non est igitur summum malum dolor. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Bork Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non igitur bene.

At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Videsne quam sit magna dissensio? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Odium autem et invidiam facile vitabis. Graccho, eius fere, aequalí?

Restatis igitur vos;

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Is es profecto tu. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Si longus, levis; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Maximus dolor, inquit, brevis est. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Ita credo. Quis hoc dicit? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Omnia peccata paria dicitis. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quae duo sunt, unum facit.