Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Sit enim idem caecus, debilis. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nos vero, inquit ille;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Que Manilium, ab iisque M. Disserendi artem nullam habuit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Negare non possum.

Bork Duo Reges: constructio interrete. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ego vero isti, inquam, permitto. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Istic sum, inquit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Primum quid tu dicis breve?

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quo tandem modo? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hoc tu nunc in illo probas. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Utilitatis causa amicitia est quaesita. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nemo igitur esse beatus potest. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Hic ambiguo ludimur.

Illi enim inter se dissentiunt.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Hoc est non dividere, sed frangere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.