Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Duo Reges: constructio interrete. Quae sequuntur igitur? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. De hominibus dici non necesse est. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed ego in hoc resisto; Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Iam in altera philosophiae parte. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quare conare, quaeso. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sint ista Graecorum; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ea possunt paria non esse. Quis enim redargueret?

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? An tu me de L. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Hoc simile tandem est? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quid de Pythagora? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed hoc sane concedamus. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.